Suerteren bluesa

Bada musikari bat
izena du Suerte,
bere izena sarri
entzungo zenuten
nola ezaguna zen
niretzat hainbeste
kontatuko dizuet
Suerteren albiste.

Emaztea korista
monja-koru baten
haurdun nork uzten zuen
zaila zen jakiten,
izpiritu santua
usoak laztantzen,
sei alaba txikitxo
sehaskak betetzen.

Tabernako zuloa
duenak hautatzen
oholtzaren gozoa
ez du ezagutzen,
kezko kezken artean
eztarri-urratzen,
bele batek kaiolan
adina gozatzen.

Hilkutxan joko luke...
baina ez gitarra... 
Distira piztu zaio
eta irriparra,
kukurrukua ezpada
blues bat oso zaharra,
gaua askatu arte
ez moztu bizarra!

Musikari zintzoa,
gaiztoen maitale,
karta jokalaria,
horren da dotore,
larruaren eskeei
emanez amore
kultibatu zituen
bizpahiru lore. 

Alkoholaren bermea
dauka txit ezagun,
gozatu zuen eta,
aitortu dezagun:
onak izan zituen
bizpahiru lagun;
arratoi eskekoak
ehun edo berrehun.

Nahiz hamaika kontzertu
kantatzera joan,
patrikan armiarmak
sakon eta loan:
txanpon gehiago ditu
sartutzen zuloan
toka-jokalariak
igelen ahoan!

Ordu txikietan da
nagusi ekaitza,
barruan nahiz kanpoan
eguraldi gaitza,
biri bi erantsita
lau ote emaitza?
Lau whisky balirake
“istripu” da hitza.

Pareko parabrisak
hipnotizatuta,
autoa geratu zen
guztiz birrinduta,
eta bere hilotza
multiplikatuta:
mila tantek besotan
euriak hartuta.

Hementxe bukatzen da
Suerteren ospea,
blues batekin nahi nuke
hura omentzea,
borondate horrekin
kantu hau jartzea:
Suerte ezagutzea
izan zen suertea.

"Astirtitan" (Bonberenea ekintzak, 2014)